Onderstaand deel van het dagboek gaat over de glider bemanningsleden verstopt in de bossen van de Gasthuiskamp in Gemonde. Zie ook blog: Gemonde 70 jaar geleden september 1944
OORLOGSDAGBOEK
OORLOGSDAGBOEK
Enkele gedeelten uit het dagboek der Eerwaarde Zusters, Lidwinagesticht
Schijndel.
Door een lid der z.g.n. ondergrondsche, Cor Laanen, stonden
onze Amerikanen voortdurend in relatie met het Amerikaansche hoofdkwartier. Zoo
kregen we ook bericht, dat er ergens een bos was, waar 12 Amerikaansche
piloten huisden, die door de ondergrondsche van Gemonde zoo'n beetje van het
allernoodzakelijkste werden voorzien. Maar dit werd met den dag gevaarlijker,
zoodat men ten laatste ons kwam verzoeken, ook die arme kerels een schuilplaats
te verleenen. In geleende kleeding kwamen er eerst 5 en later nog 7 binnen,
natuurlijk ongewapend. Door het voortdurend trekken van lange rijen
vluchtelingen, waar ze zich bijvoegden, kon dit onopgemerkt gebeuren. Ze werden
gehuisvest in de kamertjes links en rechts van de ziekenhuisvestibule en in die
vestibule zelf. Alles hermetisch gesloten voor niet-ingewijden en veilig
beschermd door eenige babywiegjes met vaak luidruchtige inhoud. Niemand die het
niet weten moest, heeft er tot aan den bevrijdingsdag eenig besef van gehad.
Maar aan hun verblijf in ons huis hebben we voornamelijk te danken, dat St.
Lidwina, dat toch vijf volle weken in de vuurlinie lag, zoo buitengewoon weinig
van het granaatvuur heeft geleden. Later toonden de Amerikanen ons uitvoerige
kaartjes van Schijndel en omstreken, waarop ons gesticht, met een roode ring
omkranst, stond aangegeven als een plaats, die absoluut moest gespaard worden.
De wapens der laatst gekomen Amerikanen, moesten nog uit het
bos naar hier worden gebracht. Bij dit gebeuren werden de Duitschers zoo fijn
bij de neus genomen, dat het even vermeld moet worden.
Daags nadat deze Amerikanen gekomen waren, moesten hun
wapens naar hier worden overgebracht. Dat was een précair geval, want overal
slopen er Duitschers en verraderlijke N.S.B.’ers rond. Er werd iets op
gevonden. Christ van Bakel, een onderduiker uit Haarlem, die vaak dienst deed
in het ziekenhuis en tevens tot onze voerman was gepromoveerd, zou er met de
wagen op af gaan. Er zou zoogenaamd een gewonde uit het bos naar hier worden
getransporteerd. Onze schooljuffrouw Gree Scholte, zou als verpleegster
fungeren, een andere ondergronder als "dokter", een derde als
brancardier. In het bos werden de wapens op den bodem der kar gelegd, een
dikke laag stroo er over, dan een brancard, waarop de gewonde lag. Deze was
natuurlijk volgens alle regelen der kunst verbonden, vooral zijn degelijk
ingepakt hoofd en zijn dikomzwachelde arm deden het ergste vermoeden. De
verpleegster zat met een zorgelijk gelegenheidsgezicht bij hem en controleerde
zijn pols, ook voerman en brancardier keken zooals het hoorde en de
"dokter" reed op een fiets naast den wagen. Plotseling een gebiedend
"halt" .... Een paar argwanende Duitschers staan voor Christ.
"Een zwaar gewonde, die naar St. Lidwina vervoerd wordt", was het
antwoord op de desbetreffende vraag. "Als hij het gesticht tenminste nog
levend haalt" werd er met een zucht bijgevoegd. De Duitschers bekeken den
"gewonde" met meewarige blik, gaven den raad heel kalm en bedaard te
rijden, wat geredelijk beloofd werd, en gingen huns weegs. Maar nauwelijks
waren die bezorgde lui uit het gezicht verdwenen of Christ legde de zweep over
het paard en met een lustig vaartje bereikte het gevalletje St. Lidwina, waar
de "gewonde" plotseling wonderbaar genas en de wapens tot nader orde
secuur werden opgeborgen.
Als bijzonderheid kan nog vermeld worden, dat de Dujtschers,
daags nadat de Amerikanen uit het bos verdwenen waren, op dezelfde plek een
stelling bouwden.
De bevrijdingsdag was natuurlijk ook op St. Lidwina een
blijden dag. Het heugelijke nieuws werd doorgegeven naar de onderaardsche
gewelven en onmiddellijk piepten lachende Amerikaansche gezichten uit de
keldergaten, weldra gevolgd door het stoere corpus van de dragers, die als
jonge honden rondsprongen en voortholden ter begroeting van hun bondgenooten.
Eenige dagen later werden ze door hun landgenooten met auto' s naar Eindhoven
gebracht vanwaar de gewonden per vliegtuig naar Engeland zouden vertrekken en
de anderen hun nieuwe bestemming van hun eigen overheid zouden vernemen.
Zie ook blog: Gemonde 70 jaar geleden september 1944
Zie ook blog: Gemonde 70 jaar geleden september 1944
.jpg)
