Oorlogsdagboek Schijndel

Onderstaand deel van het dagboek gaat over de glider bemanningsleden verstopt in de bossen van de Gasthuiskamp in Gemonde. Zie ook blog: Gemonde  70 jaar geleden september 1944

OORLOGSDAGBOEK

Enkele gedeelten uit het dagboek der Eerwaarde Zusters, Lidwinagesticht  Schijndel.

Door een lid der z.g.n. ondergrondsche, Cor Laanen, stonden onze Amerikanen voortdurend in relatie met het Amerikaansche hoofdkwartier. Zoo kregen we ook bericht, dat er ergens een bos was, waar 12 Amerikaansche piloten huisden, die door de ondergrondsche van Gemonde zoo'n beetje van het allernoodzakelijkste werden voorzien. Maar dit werd met den dag gevaarlijker, zoodat men ten laatste ons kwam verzoeken, ook die arme kerels een schuilplaats te verleenen. In geleende kleeding kwamen er eerst 5 en later nog 7 binnen, natuurlijk ongewapend. Door het voortdurend trekken van lange rijen vluchtelingen, waar ze zich bijvoegden, kon dit onopgemerkt gebeuren. Ze werden gehuisvest in de kamertjes links en rechts van de ziekenhuisvestibule en in die vestibule zelf. Alles hermetisch gesloten voor niet-ingewijden en veilig beschermd door eenige babywiegjes met vaak luidruchtige inhoud. Niemand die het niet weten moest, heeft er tot aan den bevrijdingsdag eenig besef van gehad. Maar aan hun verblijf in ons huis hebben we voornamelijk te danken, dat St. Lidwina, dat toch vijf volle weken in de vuurlinie lag, zoo buitengewoon weinig van het granaatvuur heeft geleden. Later toonden de Amerikanen ons uitvoerige kaartjes van Schijndel en omstreken, waarop ons gesticht, met een roode ring omkranst, stond aangegeven als een plaats, die absoluut moest gespaard worden.

De wapens der laatst gekomen Amerikanen, moesten nog uit het bos naar hier worden gebracht. Bij dit gebeuren werden de Duitschers zoo fijn bij de neus genomen, dat het even vermeld moet worden.

Daags nadat deze Amerikanen gekomen waren, moesten hun wapens naar hier worden overgebracht. Dat was een précair geval, want overal slopen er Duitschers en verraderlijke N.S.B.’ers rond. Er werd iets op gevonden. Christ van Bakel, een onderduiker uit Haarlem, die vaak dienst deed in het ziekenhuis en tevens tot onze voerman was gepromoveerd, zou er met de wagen op af gaan. Er zou zoogenaamd een gewonde uit het bos naar hier worden getransporteerd. Onze schooljuffrouw Gree Scholte, zou als verpleegster fungeren, een andere ondergronder als "dokter", een derde als brancardier. In het bos werden de wapens op den bodem der kar gelegd, een dikke laag stroo er over, dan een brancard, waarop de gewonde lag. Deze was natuurlijk volgens alle regelen der kunst verbonden, vooral zijn degelijk ingepakt hoofd en zijn dikomzwachelde arm deden het ergste ver­moeden. De verpleegster zat met een zorgelijk gelegenheids­gezicht bij hem en controleerde zijn pols, ook voerman en brancardier keken zooals het hoorde en de "dokter" reed op een fiets naast den wagen. Plotseling een gebiedend "halt" .... Een paar argwanende Duitschers staan voor Christ. "Een zwaar gewonde, die naar St. Lidwina vervoerd wordt", was het antwoord op de desbetreffende vraag. "Als hij het ge­sticht tenminste nog levend haalt" werd er met een zucht bijgevoegd. De Duitschers bekeken den "gewonde" met meewarige blik, gaven den raad heel kalm en bedaard te rijden, wat geredelijk beloofd werd, en gingen huns weegs. Maar nauwelijks waren die bezorgde lui uit het gezicht ver­dwenen of Christ legde de zweep over het paard en met een lustig vaartje bereikte het gevalletje St. Lidwina, waar de "gewonde" plotseling wonderbaar genas en de wapens tot nader orde secuur werden opgeborgen.

Als bijzonderheid kan nog vermeld worden, dat de Dujtschers, daags nadat de Amerikanen uit het bos verdwenen waren, op dezelfde plek een stelling bouwden.

De bevrijdingsdag was natuurlijk ook op St. Lidwina een blijden dag. Het heugelijke nieuws werd doorgegeven naar de onderaardsche gewelven en onmiddellijk piepten lachende Amerikaansche gezichten uit de keldergaten, weldra gevolgd door het stoere corpus van de dragers, die als jonge honden rondsprongen en voortholden ter begroeting van hun bondgenooten. Eenige dagen later werden ze door hun landgenooten met auto' s naar Eindhoven gebracht vanwaar de gewonden per vliegtuig naar Engeland zouden vertrekken en de anderen hun nieuwe bestemming van hun eigen overheid zouden vernemen.

Zie ook blog: Gemonde  70 jaar geleden september 1944